Produkty węglowodanowe w procesie trawienia rozkładane są na glukozę. Indeks glikemiczny (IG) informuje o ich zdolności do podwyższania glikemii (poziomu glukozy uwalnianej do krwi). Ponieważ tylko węglowodany zawierają glukozę, IG dotyczy tylko i wyłącznie ich. Do tej kategorii zaliczamy takie produkty jak: różne rodzaje mąki, kasze, pieczywo, płatki śniadaniowe, ziemniaku, ryż, owoce, zielone warzywa, cukier używany do słodzenia i suche nasiona roślin strączkowych (soję, soczewicę, groch, fasolę).

Białka stanowią podstawowy budulec ludzkiego ciała, pełnią także rozmaite funkcje w organizmie. Są w dużej mierze odpowiedzialne za uczucie sytości po posiłku. Znaleźć je można w mięsie (drób, wołowina, baranina, wieprzowina), rybach, jajach i serach.

Lipidy to ogólna nazwa związków, zawierających kwasy tłuszczowe. Występują one zarówno w pokarmach pochodzenia zwierzęcego (mleko, śmietana), jak i roślinnego (oliwa).

Węglowodany, białka i tłuszcze można znaleźć w różnych ilościach w prawie wszystkich produktach żywnościowych, czego przykładem może być mleko. Także płatki śniadaniowe zawierają pewne ilość białka i tłuszczu, ale zaliczane są do produktów węglowodanowych, gdyż tego składnika jest w nich najwięcej

Tłuszcze są trawione w różny sposób, w zależności od rodzaju kwasów tłuszczowych, z których są zbudowane. Tłuszcze nasycone (znajdujące się w mięsie, maśle, produktach mlecznych) są znacznie łatwiej magazynowane przez organizm, ponieważ nie podlegają istotnym zmianom w procesie trawienia. Tłuszcze jednonienasycone (obecne w oliwie z oliwek, gęsim tłuszczu, owocach awokado) obniżają glikemię i nie są tak łatwo magazynowane w tkankach, gdyż najpierw muszą ulec odpowiednim przemianom metabolicznym. Tłuszcze wielonienasycone (omega 3, obecne przede wszystkim w rybach) nie są magazynowane. Co więcej, rozkład tłuszczów nienasyconych zużywa więcej energii, niż one dostarczają.

Przez dziesięciolecia diety odchudzające kładły nacisk na ograniczenie kaloryczności posiłków. Panowało powszechne przekonanie, że aby schudnąć, trzeba jeść mniej i, przed wszystkim, ograniczać bogate w energię tłuszcze. Doktor Atkins jako pierwszy zwrócił uwagę na istotną rolę węglowodanów w procesie tycia. Opracowana przez niego dieta zakładała drastyczną redukcję spożycia wszystkich produktów węglowodanowych i żadnych ograniczeń w przypadku pokarmów bogatych w tłuszcze i białka. Biorąc pod uwagę brak jakichkolwiek zaleceń dotyczących odpowiedniego doboru żywności, narażała osoby ją stosujące na potencjalnie wyższe ryzyko wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego. Metoda Montignac nie jest modyfikacją ani wariacją na temat diety Atkinsa, ponieważ nie wyklucza żadnej z kategorii pokarmów. W przeciwieństwie do niej, wręcz zaleca spożywanie węglowodanów, kierując się w ich wyborze indeksem glikemicznym. Jeśli chodzi o tłuszcze, polecane są te obniżające ryzyko wystąpienia chorób serca. Podsumowując, można powiedzieć, że diety niskokaloryczne i dieta Atkinsa proponują ekstremalne podejście do żywienia i są niezbilansowane – te pierwsze wykluczają tłuszcze, druga – węglowodany. Metoda Monignac to zrównoważony sposób odżywiania się, pozwalający stracić nadmiar kilogramów i utrzymać odpowiednią masę ciała.

Natychmiastowy sukces, jakie odniosła Metoda Montignac od swojego pojawienia się w latach osiemdziesiątych XX wieku, został przyjęty sceptycznie przez specjalistów od żywienia, obawiających się utraty swojej pozycji. Montignac nie tylko pokazał zagrożenia płynące ze stosowania restrykcyjnych niskokalorycznych diet, ale też udowodnił ich nieskuteczność, w przeciwieństwie do opracowanej przez niego metody. Nic dziwnego, że dietetycy, czując iż ich pozycja jest zagrożona, ruszyli do zmasowanego ataku, zarzucając Metodzie Montignac niejasność i brak poparcia naukowymi dowodami. Próbując ją zdyskredytować, unikali rzetelnej merytorycznej dyskusji na temat Metody i stojącej za nią koncepcji indeksu glikemicznego, zaprzeczającego wszystkim zasadom, na których opierały się dotychczas zalecane tradycyjne diety. Metoda Montignac wykazała, że są one w dużej mierze nieskuteczne, a także stanowią potencjalne ryzyko dla zdrowia. Dietę, opracowaną przez Michela Montignac, można zdefiniować jako „zbilansowany sposób odżywiania się, polegający na doborze produktów na podstawie ich zdolności do obniżania poziomu insuliny we krwi”. W przypadku węglowodanów czynnikiem decydującym o ich przydatności do spożycia jest indeks glikemiczny, tłuszczów – rodzaj znajdujących się w nich kwasów tłuszczowych, białek – pochodzenie. Zalecenia Metody Montignac mają rzetelne podstawy naukowe i nie ma w nich żadnych niejasności.

Najważniejsze to postępować według podstawowych zasad. Jeśli wróci się do poprzednich nawyków żywieniowych, polegających głównie na spożywaniu produktów o wysokim indeksie glikemicznym i zawierających „złe” tłuszcze, przybranie na wadze jest nieuniknione. Przestrzegając zaleceń Fazy II i kontrolując tak zwany średni indeks glikemiczny posiłku (AGI) można jednak bez szczególnego wysiłku utrzymać właściwą masę ciała.

Jeśli ma Pani poniżej 45 lat, nie narzeka na szczególne problemy ze zdrowiem i dużą nadwagę, polecałbym książkę „Jeść aby schudnąć”. Jeżeli przeszła już Pani menopauzę lub ma problemy ze zdrowiem, najlepszym wyborem będzie „Szczupła bez wyrzeczeń” – napisana specjalnie z myślą o kobietach. Najważniejsze, aby kupować najnowsze wydania. Choć starsze są wciąż dostępne w księgarniach i antykwariatach, znajdujące się w nich informacje częściowo się zdezaktualizowały ze względu na nieustannie prowadzone badania nad udoskonaleniem Metody Montignac.

Książki odzwierciedlają stan wiedzy z okresu, kiedy były pisane. Pozycje przedstawione na stronie są najnowszymi wydaniami. Od pierwszej edycji książek Michela Montignac opublikowano wyniki wielu badań naukowych. Także sam autor wraz ze swymi współpracownikami przez cały czas udoskonala Metodę, co oznacza, że informacje zawarte w książkach są systematycznie aktualizowane. Dotyczy to na przykład II Fazy, której zasady zostały zmienione i obecnie znacznie łatwiej ich przestrzegać. Metoda Montignac podlega ciągłej ewolucji, co czyni ją jeszcze skuteczniejszą. Dlatego tak ważne jest sięganie po najnowsze wydania poświęconych jej książek.

Metoda Montignac jest odpowiednia dla obydwu płci. Najlepszy dowód, że Pani przyjaciółce udało się dzięki niej schudnąć. Niektóre osoby muszą ją stosować dłużej, aby uzyskać wymarzoną masę ciała. Dotyczy to na przykład pewnej liczby kobiet. Na utratę wagi wpływ mają trzy czynniki:

1. Wcześniejsze stosowanie restrykcyjnych niskokalorycznych diet. Organizm zapamiętał to nieprzyjemne doświadczenie, więc nic dziwnego, że przynajmniej na początku, reaguje negatywnie na wszelkie próby zmiany sposobu odżywiania się. Po prostu potrzebuje więcej czasu na przystosowanie się do nowych zasad. Pewien lekarz z Rouen opowiedział mi historię swojej pacjentki, która – zanim przeszła na odżywianie według Metody Montignac – 25 lat bez przerwy stosowała rozmaite niskokaloryczne diety. Po zmianie sposobu odżywiania, przez 5 miesięcy nie straciła ani kilograma! Była tym bardzo rozczarowana, ale nie zrezygnowała, ponieważ przestała cierpieć na nawracające migreny. W szóstym miesiącu straciła 4 kilogramy, a w kolejnych trzech – dalsze 8. W 9 miesięcy udało jej się schudnąć ponad 12 kilo, choć na utratę pierwszego kilograma czekała prawie pół roku. Tyle czasu zajął jej organizmowi powrót do równowagi.
2. Zaburzenia hormonalne także mogą mieć wpływ na spowolnienie procesu chudnięcia, szczególnie podczas menopauzy. Powodują one, że zużywamy mniej energii.
3. Zmniejszenie podstawowego zapotrzebowania na energię także może wpływać hamująco na utratę zbędnych kilogramów. Zjawisko to często ma miejsce, gdy przyjmujemy określone leki (Patrz „Szczupła bez wyrzeczeń. Metoda Montignac specjalnie dla kobiet”) Nawet jeśli u kobiet częściej niż u mężczyzn występują czynniki spowalniające proces chudnięcia, Metoda Montignac, modyfikująca metabolizm w taki sposób, abyśmy nie przybierali na wadze, jest jak najbardziej odpowiednia dla obydwu płci. Osiągnięcie zamierzonych wyników jest tylko kwestią czasu.

Metoda Montignac opiera się na spożywaniu produktów węglowodanowych o niskim i bardzo niskim indeksie glikemicznym, które nie podwyższają gwałtownie poziomu glukozy we krwi i redukują wydzielanie insuliny. W rezultacie zaczynamy chudnąć. Podstawowe zasady Metody Montignac są nastepujące:
- podczas Fazy I można spożywać dwa rodzaje posiłków:

• zbilansowane posiłki białkowo – tłuszczowe, zawierające białko, tłuszcz (mięso, jaja, olej, sery…) oraz węglowodany o IG niższym niż 35.
• posiłki białkowo – węglowodanowe. Jeśli IG węglowodanu wynosi 35-50, nie powinno się spożywać go z pokarmem zawierającym tłuszcz (jedyny wyjątek stanowią ryby). Także mleko, którego używamy, musi być odtłuszczone.

- w Fazie II zrównoważone posiłki (zawierające białko, tłuszcze i węglowodany) mogą zawierać produkty węglowodanowe o IG niższym od 50. Informacje na temat indeksu glikemicznego poszczególnych pokarmów można znaleźć na tej stronie internetowej. Są one regularnie uaktualniane. Zastosowanie się do powyższych zasad nie musi oznaczać natychmiastowego sukcesu. Dlatego tak ważne jest zrozumienie filozofii, na której opiera się Metoda Montignac i wytrwałość w jej stosowaniu.

Najlepszym sposobem na schudnięcie jest maksymalne ograniczenie wydzielania insuliny, co blokuje lipogenezę (mechanizm umożliwiający organizmowi magazynowanie tłuszczu) i przyspiesza lipolizę (rozkład zapasów tłuszczu). Można to zrobić na dwa sposoby:

- jedząc posiłki tłuszczowo – białkowe, czyli składające się produktów bogatych w tłuszcze i białko (mięso, jaja, sery). Jako dodatek spożywamy wtedy wyłącznie węglowodany o IG niższym niż 35;
- drugą możliwością jest zjadanie posiłków białkowo – węglowodanowych, składających się z produktów o IG między 35 a 50. Wtedy jedynymi dopuszczalnymi tłuszczami są te zawierające kwasy tłuszczowe omega-3 (występujące w rybach – surowych, gotowanych na parze lub pieczonych) oraz niewielkie porcje tłuszczów jednonienasyconych (na przykład odrobina oliwy dodana do makaronu).
Podczas Fazy I jemy wyłącznie węglowodany o IG poniżej 50!

Jeśli chce Pani schudnąć mniej niż 5 kilogramów, zaleca się pozostanie w Fazie I przynajmniej przez 3 miesiące, nawet jeśli szybciej straciła Pani niechciane kilogramy. To bardzo ważne, gdyż dzięki temu nasz organizm zyskuje czas niezbędny do przywrócenia mu prawidłowego działania. Osobom pragnącym schudnąć więcej niż 5 kilogramów zaleca się, by pozostały w Fazie I jeszcze miesiąc po uzyskaniu pożądanej masy ciała. Jeśli dobrze się Pani czuje, odżywiając według zasad Fazy I, nie ma powodu do niepokoju, ponieważ jest ona zbilansowana i można pozostać w niej tak długo, jak ma się ochotę.

Odstąpienie od diety to na przykład zjedzenie produktu o wysokim indeksie glikemicznym podczas posiłku białkowo – tłuszczowego. Aby poradzić sobie z następstwami, należy znaleźć sposób na zneutralizowanie negatywnych skutków takiego posiłku. Można to zrobić na 2 sposoby:

1. Przez kompensację, czyli spożycie produktu węglowodanowego o niskim indeksie glikemicznym, co zneutralizuje hipoglikemię wywołaną zjedzeniem pokarmu o wysokim IG.
2. Przez antycypację, czyli spożycie pokarmu o niskim indeksie glikemicznym PRZED posiłkiem łamiącym zasady Metody. Na przykład: jeśli ktoś postanawia zjeść frytki, powinien wcześniej spożyć porcję surowych warzyw. W ten sposób glikemia po zjedzeniu całego posiłku nie przekroczy 50.

Przynajmniej dwie godziny.

Metodę Montignac można stosować zarówno będąc w ciąży, jak i karmiąc piersią. Polecam lekturę „METODA MONTIGNAC DLA DZIECI. Zapobieganie i leczenie otyłości dziecięcej”, gdzie znajdują się informacje przeznaczone także dla przyszłych mam. Ze względu na zmiany poziomu hormonów, ciąża obniża tempo tracenia na wadze. Metoda Montignac pomaga odzyskać figurę sprzed ciąży (chyba, że wystąpią dodatkowe czynniki metaboliczne, utrudniające ten proces). W utrzymaniu wagi na pożądanym poziomie pomoże stosowanie się do zaleceń obowiązujących w Fazie II.

Metoda Montignac jest jak najbardziej odpowiednia dla kobiet w ciąży. Można ją stosować do kontrolowania masy ciała, pomaga także uniknąć hiperinsulinizmu u płodu. Więcej informacji na ten temat znajduje się w książce „METODA MONTIGNAC DLA DZIECI Zapobieganie i leczenie otyłości dziecięcej”.

Metoda Montignac nie jest dietą w ścisłym tego słowa znaczeniu, ponieważ nie stawia ograniczeń ilościowych. To zrównoważony sposób odżywiania się, polegający na świadomym wyborze konkretnych produktów, należących do różnych grup. Dzięki wpływowi, jaki wywierają na nasz organizm, możemy nie tylko ograniczyć, ale także zapobiec odkładaniu się zapasów tłuszczu. Nie jemy mniej – jemy lepiej.

Otyłość, zarówno u dorosłych jak i u dzieci, spowodowana jest wysokim poziomem glukozy we krwi, co pociąga za sobą zwiększone wydzielanie insuliny. Najlepszym sposobem odżywiania się jest wybieranie pokarmów, mających zdolność redukcji hiperinsulinizmu. Metoda Montignac pomaga w dokonywaniu tych wyborów. Jej dodatkową zaletą jest fakt, że nie stawia ograniczeń ilościowych i nie pozbawia organizmu niezbędnych mu składników odżywczych. Jest bogata w mikroelementy i dlatego nadaje się zarówno dla dorosłych, jak i dla dzieci. Ważne, aby nie zmieniać nawyków żywieniowych na siłę. Należy postępować rozważnie i bez pośpiechu, aby dziecko nie poczuło się uprzedmiotowione, co może wywołać w nim wewnętrzny opór. Polecam książkę „METODA MONTIGNAC DLA DZIECI. Zapobieganie i leczenie otyłości dziecięcej”, gdzie znajduje się wiele użytecznych informacji.

W Metodzie Montignac nie przywiązuje się uwagi do wielkości porcji, ponieważ, jak pokazuje doświadczenie, jeśli wybieramy pokarmy o niskim IG i odpowiedniej zawartości białka, uczucie sytości pojawia się bardzo szybko. Ogólnie mówiąc, najlepiej spożywać porcje rozsądnej wielkości.

W Metodzie Montignac nie trzeba ograniczać wielkości porcji, nie znaczy to jednak, że możemy je dowolnie powiększać. Kawałek mięsa lub fileta z ryby powinien mieć około 150-200 gramów. Osoby poniżej 30-go roku życia mogą zjeść więcej, te które ukończyły 50 lat – odpowiednio mniej. „Normalna” porcja spaghetti odpowiada mniej więcej 160 gramom nieugotowanego (suchego) makaronu. Jeśli chodzi o śniadanie, 3 kromki pełnego pieczywa (około 150 gramów) lub 4 łyżki stołowe płatków owsianych to wystarczająca ilość.

Wartość indeksu glikemicznego jest wynikiem średnim, który otrzymuje się, przeprowadzając odpowiednie testy nieprzetworzonych pokarmów. Laik nie jest w stanie obliczyć go samodzielnie. Jedynym rozwiązaniem jest korzystanie z tabel. Na stronie internetowej Michela Montignac znajdują się wszystkie niezbędne informacje dotyczące koncepcji IG i jego zastosowania.

IG mierzy poziom glikemii (stężenie glukozy we krwi) po zjedzeniu pokarmu zawierającego węglowodany. Dlatego w tabeli podano jedynie produkty węglowodanowe. Czerwone mięso, drób, wędliny i oleje nie należą do tej kategorii i ich IG wynosi zero.

Składają się na nią średnie ważone wszystkich węglowodanów znajdujących się w posiłku, zakładając, że ilość skrobii/cukru jest taka sama. W innym przypadku trzeba zastosować „zasadę trzech”. Cukier, mający IG równy 70, składa się w 60% z glukozy (IG=100) i 40% z fruktozy (IG=20). Jeśli chce się obniżyć wypadkową glikemię, pokarmy o najniższym indeksie glikemicznym należy spożywać jako pierwsze, przed tymi o wysokim IG. Więcej na ten temat napisano w książce „Jeść, aby schudnąć”.

Jest to nowa wartość łącząca informację o indeksie glikemicznym produktu oraz ilości zawartych w nim czystych węglowodanów. Jest ustalany przez przemnożenie zawartości czystego cukru w 100 gramach produktu przez jego indeks glikemiczny i podzieleniu otrzymanego wyniku przez 100.
 

Jak widać, ładunek glikemiczny gotowanej marchwi równoważy jej wysoki IG, co oznacza, że może być pożywana podczas Fazy I. Fruktozę, której IG jest bardzo wysoki, można jeść tylko w niewielkich ilościach. Wkrótce zamieścimy na naszej stronie informację, dlaczego tak się dzieje. Wyjaśnienie jest jednak dość skomplikowane i jego poznanie nie jest niezbędne dla stosowania Metody Montignac.

Jeśli po schudnięciu podczas trwania Fazy I wraca się do poprzednich nawyków żywieniowych zamiast przejść do Fazy II, organizm „zapamiętuje” poprzedni sposób odżywiania się. Powrót do odchudzania się Metodą Montignac po ponownym przybraniu na wadze wywołuje stres w organizmie, który zaczyna bronić się przed utratą kilogramów, co jest najczęstszym powodem spowolnienia procesu chudnięcia.

Jeśli będzie Pani stosować się do zaleceń, uczucie głodu między posiłkami prawdopodobnie przestanie się pojawiać. Można jeść więcej niż 3 posiłki dziennie, jeśli ogólna ilość pokarmu nie będzie większa, niż ta, którą skonsumowałoby się podczas nich. Jeśli będzie odczuwać Pani głód, polecam jabłko oraz 20 niesolonych, obranych ze skórki migdałów, orzechów laskowych lub włoskich. Migdały mają niski indeks glikemiczny i zawierają białko, są więc idealną przekąską. Jeśli głód jest bardzo silny, można zjeść dodatkowo 1 – 2 kwadraciki czekolady zawierającej przynajmniej 70% kakao.

Jeśli niedawno zaczęła Pani stosować Metodę Montignac, może to oznaczać, że organizm jeszcze nie przyzwyczaił się do nowego sposobu odżywiania. Rozwiązaniem będzie stopniowe wprowadzanie do diety niewielkich ilości produktów bogatych w błonnik. Przyczyną dolegliwości mogą być także błędy w stosowaniu diety. Na wszelki wypadek warto sięgnąć do książek lub poszukać na stronie internetowej odpowiedzi na pytania zadawane przez osoby mające podobne problemy.

Należy unikać przetworów mlecznych, tłuszczów nasyconych, potraw smażonych i pełnoziarnistych płatków śniadaniowych. Suszone nasiona strączkowe, pieczywo pełne, owoce i warzywa trzeba ostrożne wprowadzanie do jadłospisu. Najlepiej zacząć od niewielkiej ilości i stopniowo, w ciągu tygodni, a nawet miesięcy zwiększać udział tych produktów w diecie. Wielu pacjentów cierpiących na problemy z okrężnicą całkowicie unika pokarmów o wysokiej zawartości włókien pokarmowych, które powodują nasilenie dolegliwości. Gdy stan zdrowia się poprawi, warto jednak próbować powoli włączać je do jadłospisu, zaczynając od porów, zielonej fasoli, brokułów i owoców. Jeśli nie pojawią się niepokojące objawy, można próbować zjeść niewielką ilość produktów pełnoziarnistych i suszonych nasion strączkowych. Gdyby pojawiły się bóle lub wzdęcia, na pewno pomoże węgiel.

Badania przeprowadzone przez profesora Dumesnila dotyczące Metody Montignac (ich wyniki opublikowano w British Journal of Nutrition z listopada 2001) pokazują, że proponowany w niej sposób odżywiania się zmniejsza ryzyko wystąpienia chorób układu sercowo – naczyniowego, ponieważ:

• obniża poziom cholesterolu,
• w 6 dni obniża poziom trójglicerydów o 35%,
• w ciągu 24 godzin obniża glikemię i ilość wydzielanej insuliny, dzięki czemu obniża ryzyko wystąpienia cukrzycy.

Warto jednak pamiętać, że cukrzyca typu II może mieć różny przebieg. Występowanie tej choroby związane jest z opornością na insulinę, co prowadzi do hiperinsulinizmu (nadmiernego wydzielania hormonu). Oprócz predyspozycji genetycznych, pojawienie się cukrzycy może być spowodowane złym sposobem odżywiania się (nadmiernej konsumpcji produktów węglowodanowych o wysokim IG oraz tłuszczów zawierających kwasy tłuszczowe nasycone i trans). Doświadczenie pokazuje, że wykrycie choroby we wczesnym stadium pozwala na cofnięcie do pewnego stopnia jej skutków. Wystarczy zmienić nawyki żywieniowe, zrezygnować z nasyconych tłuszczów oraz węglowodanów o wysokim indeksie glikemicznym, wybierając tłuszcze jedno- i wielonienasycone oraz produkty o niskim IG. Obniżając poziom glukozy we krwi, zmniejszamy oporność na insulinę i choć nie wyleczy to cukrzycy, może zapobiec dalszemu jej rozwojowi. Metoda Montignac okazała się szczególnie skuteczna w zmniejszaniu insulinooporności i obniżaniu poziomu glukozy we krwi. W przypadkach zaawansowanych, kiedy konieczne staje się podawanie insuliny, zmiana diety raczej nie przyczyni się do cofnięcia choroby. Więcej informacji można znaleźć z książkach Michela Montignac.

Metoda Montignac polega na wybieraniu pokarmów o niskim i bardzo niskim indeksie glikemicznym, które powodują niższą glikemię i zmniejszają wydzielanie insuliny, co zapobiega przybieraniu na wadze i czynnościowej hipoglikemii. Jeśli przez cały czas odczuwa Pani zmęczenie i hipoglikemię, może to oznaczać silne uzależnienie od słodyczy. Organizm potrzebuje prawdopodobnie czasu na „odtrucie się” i powrót do równowagi. Jedynym sposobem jest wytrwałość. Trzeba zmusić ciało do wytwarzania własnego cukru (przez rozkład substancji zapasowych). W tej chwili Pani organizm „wie”, że otrzyma z zewnątrz porcję cukru, kiedy tylko będzie jej potrzebował. Utrzymywanie się wysokiego poziomu glukozy we krwi może być też spowodowane jakąś inną przyczyną, dlatego warto skonsultować się z lekarzem.

Liczne badania wykazały, że istnieje związek pomiędzy stężeniem cholesterolu LDL (złego) i trójglicerydów, a dietą bogatą w pokarmy węglowodanowe o wysokim IG (ziemniaki, biała mąka, cukier). Stosując metodę Montignac wybieramy produkty o niskim IG, co umożliwia w miarę szybką utratę 5 – 6 kilogramów, jednocześnie obniżając poziom cukru we krwi i zmniejszając wydzielanie insuliny. Według badań profesora Dumesnila możliwe jest też obniżenie poziomu trójglicerydów nawet o 35% i to zaledwie w 6 dni! Na wszelki wypadek radzę skontaktować się z lekarzem.

W tej sytuacji zalecamy jak najdłuższe pozostanie przy Fazie I i unikanie wszelkich produktów węglowodanowych, których indeks glikemiczny wynosi powyżej 35. Kiedy rozpocznie się utrata masy ciała (co może niestety potrwać), może Pani wrócić do zjadania dwóch podstawowych typów posiłków (białkowo – tłuszczowe lub węglowodanowe), wybierając pokarmy, których indeks glikemiczny wynosi między 35 a 50. Aby osiągnąć lepsze rezultaty, radzimy unikać produktów zbożowych zawierających gluten (żyto, pszenica, owies). Zwykłą mąkę można na przykład zastąpić tą z szarłatu. Bardzo polecamy ryż (szczególnie basmati), ponieważ organizm traktuje go tak, jakby jego IG był niższy niż w rzeczywistości. Dobrym rozwiązaniem jest też zmniejszenie spożycia produktów mlecznych i zastąpienie ich sojowymi. Z serów najlepiej wybierać produkowane z mleka owczego lub koziego.

Zespół policystycznych jajników może wywoływać nadmierne wydzielanie insuliny, co prowadzi do przybierania na wadze. Dieta Montignac ma za zadanie ograniczenie nadmiernego wydzielania insuliny spowodowane spożywaniem „złych” węglowodanów. Stosowanie jej pomoże Pani uchronić się przed przybieraniem na wadze ze względu na dolegliwość, na którą Pani cierpi, może także spowodować utratę masy ciała, choć zabierze to trochę więcej czasu.

Osoba uprawiająca sport i stosująca Metodę Montignac powinna wprowadzić pewne modyfikacje, choć ogólne zasady diety pozostają te same (unikanie produktów węglowodanowych o wysokim indeksie glikemicznym). Aby mieć pewność, że codzienne posiłki są zbilansowane, powinien Pan tak dobierać składniki, aby 40% uzyskiwanej energii pochodziło z węglowodanów, 30% z białek i 30% z tłuszczów. Przed, po i w trakcie wysiłku fizycznego, w zależności od jego intensywności, warto zjadać suszone owoce (figi, morele, śliwki), a także migdały i czekoladę słodzoną fruktozą. Podczas głównych posiłków zalecamy spożywanie makaronów z mąki amarantusa, komosy kwinoa lub ryżowych, a także suchych nasion roślin strączkowych (soczewica, groch).

Przejście z dotychczas stosowanej diety niskokalorycznej na odżywianie się Metodą Montignac powinno odbywać się stopniowo.

1. Należy odstawić wszystkie produkty o wysokim indeksie glikemicznym (na przykład ziemniaki) i zastąpić je pokarmami o niskim IG;
2. Wprowadzić do diety produkty niskotłuszczowe (mięso z piersi kurzej, ryby gotowane na parze), stopniowo zwiększając ich spożycie;
3. Stopniowo spożywać coraz więcej dobrych tłuszczów, takich jak oliwa i te zawarte w rybach.

Innymi słowy, przechodzenie na Fazę I Metody Montignac powinno odbywać się stopniowo, zaczynając od małych ilości jedzenia. Okres przejściowy może trwać nawet 2-3 miesiące, tyle bowiem zajmie organizmowi przestawienie metabolizmu.

To normalne, że organizm potrzebuje czasu, aby „odpocząć” po gwałtownej utracie kilku kilogramów. Trzeba uzbroić się w cierpliwość, a wkrótce znów zacznie Pani chudnąć, choć może zabrać to nieco więcej czasu. Warto sobie pomóc w następujący sposób: - ograniczyć spożycie produktów mlecznych (mleka, jogurtów, twarogu), - zjadać lekkie obiady, składające się głównie z owoców, za to podczas śniadania i lunchu spożywać to, co normalnie przygotowałaby Pani na obiad. W ten sposób nie będzie Pani jadła mniej, ale dostarczy organizmowi energii wtedy, kiedy najbardziej jej potrzebuje.

Może być kilka przyczyn tego stanu rzeczy:

• wiek i towarzyszące mu zmiany hormonalne. W miarę, jak się starzejemy tempo metabolizmu ulega spowolnieniu, co oznacza, że potrzebujemy mniej energii;
• przyjmowanie leków, które wzmagają wydzielanie insuliny lub spowalniają metabolizm;
• problemy zdrowotne, takie jak niedoczynność tarczycy, zaburzenia hormonalne, stres;
• wcześniejsze stosowanie restrykcyjnych diet niskokalorycznych, co zaburza równowagę metaboliczną i spowalnia rozpoczęcie procesu utraty masy ciała;
• spożywanie dużych ilości produktów mlecznych. Dziennie nie powinno zjadać się więcej niż równowartość dwóch porcji jogurtu.

Warto byłoby skonsultować się z lekarzem, który pomoże określić prawdziwą przyczynę problemów z chudnięciem. Metoda Montignac daje świetne wyniki u 85% stosujących ją osób, może się jednak zdarzyć, że niektórzy ludzie (szczególnie kobiety) są odporni na jej działanie. Badania wykazały, że w większości takich przypadków wystarczy uzbroić się w cierpliwość i nie przerywać stosowania Metody. Powrót organizmu do równowagi i rozpoczęcie chudnięcia może trwać czasem nawet kilka miesięcy. Przyczyn może być kilka:

• konieczność lepszego zrozumienia zasad Metody Montignac, co na pewno poprawi jej skuteczność;
• właściwa masa ciała. Jeśli organizm „czuje”, że waga jest w porządku, schudnąć jest bardzo trudno.

Tak! Odżywiając się zgodnie z zaleceniami Metody Montignac, pozbyła się Pani nadmiaru tłuszczu, który waży niewiele, ale zabiera mnóstwo miejsca w organizmie. Został on zastąpiony przez mięśnie, które są znacznie cięższe, stąd brak zmian we wskazaniach wagi.

W przeciwieństwie do diet niskokalorycznych Metoda Montignac jest zbilansowana i nie powoduje niedoboru składników odżywczych (witamin, substancji mineralnych). Ponieważ nie stawia ograniczeń ilościowych, stosując ją nie można stracić na wadze więcej, niż potrzebuje tego organizm.

Tak, szczególnie w przypadku kobiet u których wahania masy ciała są normalnym zjawiskiem, związanym przede wszystkim z zatrzymywaniem wody w organizmie. Dlatego między innymi nie zaleca się codziennego kontrolowania masy ciała. Wystarczy zważyć się raz w tygodniu, rano przed śniadaniem.

Indeks glikemiczny większości produktów węglowodanowych informuje o ich zdolności podwyższania poziomu glukozy we krwi, przez co nie dochodzi do wysokiego wydzielania rozkładającej ją insuliny. Indeks insulinowy (II) większości pokarmów jest proporcjonalny do ich IG. Wyjątkiem są produkty mleczne (jogurt, twaróg), mające niski IG, ale wysoki II. Dlatego powinno się je jeść w niewielkich ilościach, najlepiej nie więcej niż 2 jogurty (lub odpowiadającą im ilość sera bądź mleka) dziennie. Polecane są za to sery twarde i pleśniowe. Produkty mleczne o obniżonej zawartości tłuszczu powinno się spożywać podczas posiłków węglowodanowych (włącznie ze śniadaniem). Produkty z mleka pełnego i twarde sery łączymy z posiłkami białkowo – lipidowymi.

Serwatkę zawierają przetwory mleczne wytwarzane z pełnego mleka:

• mleko w nieprzetworzonej postaci (zwykłe, odtłuszczone, pozbawione laktozy);
• jogurty;
• świeże sery (twarogi zwykłe i homogenizowane).

Z niektórych twarogów można odsączyć serwatkę. Wszystkie sery twarde (żółte) są pozbawione serwatki, dlatego polecamy spożywanie gruyere, camambertów i serów holenderskich.

Nigdy nie mówiliśmy, by całkowicie unikać przetworów mlecznych. Najważniejsza jest odpowiednia ilość spożywanego produktu. Mieszkańcy krajów zachodnich (na przykład Skandynawowie) zjadają zbyt dużo przetworów mlecznych. Dziennie można spokojnie spożyć jeden jogurt i trochę twarogu.
Wapń znajduje się nie tylko w mleku i jego przetworach, ale na przykład także w warzywach (kapusta, brokuły) i suszonych migdałach. Pewnych jego ilości dostarcza także twarda woda, której na co dzień używamy.
Powszechnie panujące przekonanie o konieczności spożywania dużej ilości mleka i jego przetworów w celu zapewnienia organizmowi odpowiedniej ilości wapnia, jest kolejnym mitem rozpowszechnianym przez lobby producentów. Warto uświadomić sobie, że większość mieszkańców Azji, którzy nie piją mleka ze względu na wrodzą nietolerancję laktozy, nie ma większych problemów z niedoborem wapnia niż Europejczycy.

Wapń znajduje się prawie we wszystkich produktach, które spożywamy, a także w wodzie pitnej. Zalecenie, by zjadać dużo przetworów mlecznych, co ma zapewnić dostarczanie organizmowi odpowiedniej ilości tego pierwiastka, nie jest oparte na rzetelnych, naukowych podstawach. To chwyt marketingowy, wymyślony pół wieku temu przez przedstawicieli lobby mleczarskiego i pokutujący do dziś w mediach i wśród wielu lekarzy. Badania epidemiologiczne, których wynikami obecnie dysponujemy, nie potwierdzają obiegowej opinii o dobroczynnym wpływie mleka i jego przetworów. Wśród mieszkańców Azji, na przykład Japończyków, tradycyjnie w ogóle niepijących mleka, praktycznie nie występują przypadki osteoporozy. Z kolei kraje takie jak Finlandia, gdzie spożycie mleka i jego przetworów jest bardzo wysokie, ma znaczny odsetek zachorowań na osteoporozę i cukrzycę typu I. W diecie Montignac zalecamy ograniczenie spożycia mleka i jego przetworów, ze względu na obecną w nich serwatkę, która podwyższa poziom insuliny. Jeden jogurt dziennie wystarczy, aby zapewnić prawidłową pracę jelit. Dopuszczalne są także sery twarde (żółte) i pleśniowe.

Zjedzenie jednego zwykłego jogurtu dziennie pomaga uregulować pracę jelit i ma korzystny wpływ na florę bakteryjną. Jogurty sojowe zawierają te same szczepy bakterii. Nasiona wykorzystane do produkcji przetworów przeznaczonych dla ludzi nie mogą pochodzić z upraw modyfikowanych genetycznie.

Podczas Fazy I sery twarde i długodojrzewające mogą być spożywane z posiłkiem białkowo – tłuszczowym, ponieważ ich indeks glikemiczny jest niższy niż 35. To dotyczy wszystkich rodzajów serów podpuszczkowych, podczas wytwarzania których usuwa się serwatkę.

Alkohol nie ma przyporządkowanej wartości IG. Jest natychmiast zużywany przez nasz organizm. Oznacza to, że jeśli pijemy go do każdego posiłku, nasze ciało uzyskuje energię przede wszystkim z niego, a nie ze zjadanych pokarmów białkowych czy węglowodanowych. W rezultacie składniki w nich zawarte pozostają niewykorzystane i mogą zostać zmagazynowane w postaci tłuszczu. Dlatego nie zaleca się picia mocnych alkoholi, takich jak whisky, gin, rum, wódka, itp. Najzdrowiej jest wypić kieliszek lub 2 czerwonego wina na zakończenie posiłku.

Czerwone i białe wino oraz szampan nie należą do produktów węglowodanowych i nie mają indeksu glikemicznego, jednak spożywane w nadmiarze (jak wszystkie napoje alkoholowe) powodują hipoglikemię i pobudzają apetyt. W Fazie I zaleca się wypijać maksymalnie kieliszek wina dziennie. Podczas fazy II można wypić 2 kieliszki szampana lub wina (najlepiej czerwonego) na koniec posiłku. To samo dotyczy piwa i cydru.

Oczywiście, ponieważ ilość cukru znajdującego się w tych lekach jest minimalna i na pewno nie będzie miała niekorzystnego wpływu na dietę.

Orzechy ziemne, migdały, orzechy laskowe i pekany mają IG wynoszący około 15 i można je jeść podczas Fazy I. Jednak ze względu na wysoką zawartość tłuszczów powinno unikać się łączenia ich z posiłkami węglowodanowymi.

Ponieważ sól powoduje zatrzymywanie wody w organizmie i zwiększa wchłanianie jelitowe glukozy, co może prowadzić do przybrania na wadze.

Tylko suszone figi, morele i śliwki mają niski IG. Powinno się unikać daktyli i rodzynek. Suszone owoce najlepiej spożywać na śniadanie, jako dodatek do płatków lub na zakończenie posiłku. Są szczególnie polecane przed, w trakcie i po intensywnym wysiłku fizycznym. Dodane do migdałów mogą zastąpić wysokoenergetyczną przekąskę.

U niektórych osób po zjedzeniu deseru złożonego ze świeżych owoców pojawia się nieprzyjemne uczucie pełności. W ich przypadku najlepszym rozwiązaniem byłoby zjadanie owoców na 15 minut przed śniadaniem lub między posiłkami. Ugotowane owoce, które nie fermentują w żołądku, mogą być jedzone jako deser. Dotyczy to także truskawek, jagód, malin i innych, zawierających niewiele cukru. Osoby o mniejszej podatności na wzdęcia mogą o każdej porze zjadać owoce o niskim IG.

W Metodzie Montignac dopuszczalne jest spożywanie makaronów pastyfikowanych, a takim właśnie jest spaghetti i niektóre rodzaje tagliatelle (wstążek). Proces pastyfikacji polega na przeciskaniu ciasta na makaron pod dużym ciśnieniem przez specjalne sito. Dzięki temu wokół makaronu tworzy się ochronna błona, która zapobiega galaretowaceniu skrobi podczas gotowania. Najważniejsze, żeby spaghetti było ugotowane al dente, ponieważ zbyt długie trzymanie na ogniu zwiększa jego IG. W niektórych krajach (Anglia, Stany Zjednoczone, Niemcy, państwa skandynawskie) makarony wyrabia się ze zwykłej mąki. Należy ich unikać, ponieważ mają wysoki indeks glikemiczny i kupować wyłącznie te z pszenicy durum.

W Fazie I lepiej unikać masła z orzeszków ziemnych, nawet jeśli nie zawiera cukru, ponieważ jest niezykle bogate w tłuszcze (głównie wielonienasycone, ale jednak jest ich za dużo). W Fazie II różne rodzaje masła orzechowego są dozwolone, pod warunkiem, że nie zawierają cukru, syropu kukurydzianego, dekstrozy i skrobi modyfikowanej.

Kofeina lekko stymuluje wydzielanie insuliny. Kawa z ekspresu przelewowego zawiera 2-3 razy więcej kofeiny od zwykłego espresso. Najlepiej wybierać gatunki bezkofeinowe. Aby zwiększyć tempo tracenia na wadze podczas Fazy I, należy w ogóle zrezygnować z kawy lub znacznie ograniczyć jej picie. Od czasu do czasu dopuszczalna jest filiżanka czystej arabiki o jak najniższej zawartości kofeiny. W Fazie II nie ma potrzeby rezygnowania z kawy. Osoby pijące ją z mlekiem powinny wybierać niskokaloryczne. Nie zaleca się dodawania śmietanki i pełnego mleka (zarówno płynnego, jak i w proszku). Jeśli jednak nie ma innego wyjścia, nie powinno się ich używać po posiłku węglowodanowym w Fazie I. Bezwzględnie zabronione jest dodawanie cukru. Najzdrowiej nauczyć się pić napoje niesłodzone (także bez słodzika).

Kakao zawiera dużo rozpuszczalnych włókien pokarmowych. To właśnie one obniżają indeks glikemiczny czekolady i neutralizują zawarty cukier (mowa o czekoladzie z zawartością kakao wynoszącą 70%). Skład markowej europejskiej czekolady jest niezwykle prosty, w porównaniu z czekoladą wytwarzaną w krajach anglosaskich. Zawiera ona masło kakaowe, miazgę kakaową, wanilię i emulgator. Wytwarzanie czekolady bez dodatków wymaga wiedzy i stosowania najwyższej jakości składników. Czekolady produkowane na skalę przemysłową zawierają oleje i tłuszcze roślinne (masło karite lub shea, olej palmowy bądź orzechowy), które są tańsze i wolniej topią się w podwyższonej temperaturze. Stąd różnica między czekoladą z 70-procentową (i wyższą) zawartością kakao, a innymi produktami, w których obecność tego składnika jest symboliczna.

Tak, jeśli zawiera ona przynajmniej 70% kakao. Nie zalecamy jednak spożywania więcej niż 30-40 gramów dziennie (około 1/3 tabliczki ważącej 100g). Najlepiej traktować ją jako deser i zjadać na zakończenie posiłku.

60% masła kakaowego stanowią nasycone kwasy tłuszczowe (34% stearynowy i 28% plamitynowy); 3% przypada na wielonienasycone kwasy tłuszczowe (przede wszystkim linolowy); 35% stanowią kwasy jednonienasycone. Duża zawartość nasyconych kwasów tłuszczowych może być niepokojąca, jednak badania wykazały, że w procesie trawienia kwas stearynowy ulega przemianie w jednonienasycony kwas oleinowy. To, co dociera do krwi ma następujący skład: 28% nasycone kwasy tłuszczowe, 3% wielonienasycone kwasy tłuszczowe, 69% kwasy jednonienasycone. Oznacza to iż „dobre tłuszcze”, zapobiegające chorobom serca, stanowią aż 72%.

Nazwa fruktoza oznacza co innego w Europie i Stanach Zjednoczonych. Na Starym Kontynencie rozumiemy pod tą nazwą cukier uzyskiwany z buraków cukrowych lub trzciny cukrowej. Jego indeks glikemiczny wynosi 20. W Ameryce Północnej fruktozę pozyskuje się ze skrobi kukurydzianej. Jest to izomer glukozy o IG 90-100, stanowiący około 75% cukru spożywanego w USA i powodujący rozmaite problemy zdrowotne. W artykułach zamieszczanych w popularnych magazynach często nie ma rozróżnienia między tymi dwoma rodzajami cukru, co wprowadza czytelnika w błąd. Dzienne spożycie fruktozy nie powinno przekroczyć 20g. Jeśli to możliwe, warto w ogóle zrezygnować ze słodzenia pokarmów.

Teoretycznie jest neutralna i nie ma wpływu na gromadzenie się tkanki tłuszczowej, ale powoduje zatrzymywanie soli w organizmie, co podwyższa masę ciała. Warto zdawać sobie sprawę, że sód (będący jednym z dwóch pierwiastków tworzących sól kuchenną) ma wpływ na proces przyswajania glukozy. Można więc założyć, że nadmierne spożywanie soli będzie oddziaływać na proces przybierania na wadze. Ograniczając ilość soli w diecie, spowalniamy proces przyswajania glukozy, przez co ograniczamy wzrost wagi.

Istnieją 2 rodzaje herbaty: czarna, powstająca w procesie fermentacji wysuszonych liści i zielona – niefermentowana, uzyskiwana z dwóch pierwszych liści ze szczytu pędu. Istnieją też inne rodzaje herbat: czerwona, poddawana procesowi fermentacji i długotrwałego dojrzewania oraz biała, powstająca z pączków, które jeszcze nie zdążyły się rozwinąć. Za najzdrowszą uważa się zieloną herbatę, ponieważ zawiera dużo polifenoli (mających działanie przeciwutleniające), które przyspieszają proces tracenia na wadze, zapobiegają chorobom układu sercowo – naczyniowego i spowalniają procesy starzenia.

Mleko sojowe i migdałowe zwykle zawiera cukier, a czasem nawet maltodekstrynę. Na szczęście w ograniczonych ilościach, co oznacza, że cukier jest w dużym stopniu neutralizowany przez białko. IG tych produktów wynosi około 30.

Na początek musimy zdać sobie z różnicy między tym, co rozumie się pod pojęciem płatków w Europie i Ameryce. Europejskie płatki to najczęściej zmielone ziarna zbóż lub otręby, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych produkt ten otrzymuje się z ugotowanych i specjalnie preparowanych nasion.
Pierwszy typ płatków (otręby pszenne, płatki owsiane, jęczmienne) najlepiej spożywać w postaci surowej. Można do nich dodać zimnego lub ciepłego mleka (najlepiej sojowego bądź migdałowego). Indeks glikemiczny takiego węglowodanowego posiłku wynosi poniżej 50.
Wytwarzane na przemysłową skalę płatki kukurydziane lub ryżowe mają bardzo wysoki IG. Dotyczy to wszystkich produktów takich firm, jak Kellog czy Nestle. Warto też pamiętać, że „europejskie” płatki owsiane lub jęczmienne mają po ugotowaniu indeks glikemiczny 60 lub wyższy, dlatego ten sposób ich przygotowywania nie jest zalecany.

Polecam kuchnię japońską. Sushi, choć jego IG wynosi około 55, zawiera surową rybę (bogatą w kwasy tłuszczowe omega-3) oraz wodorosty, które obniżają indeks glikemiczny ryżu. Tego ostatniego powinno się unikać. Dobrym rozwiązaniem jest jedzenie sashimi.
Wybierając sos sojowy należy zwracać uwagę na markę. Produkty sprzedawane w supermarketach często zawierają skrobię modyfikowaną i cukier.
Kuchnia chińska nie jest zgodna z Metodą Montignac, ponieważ używa się w niej dużej ilości tłuszczów nasyconych (potrawy smażone są trudne do strawienia) oraz cukru.

Teoretycznie można jeść i pić produkty zawierające słodziki, jednak badania wykazały, że aspartam spożyty przed posiłkiem gwałtownie podwyższa poziomu cukru we krwi. Syntetyczne substancje słodzące wywołują też apetyt na słodycze, dlatego najlepiej ich unikać. Więcej wiadomości na temat efektów ubocznych picia napojów typu cola (takich jak odwapnienie) można znaleźć w grudniowym newsletterze, w informacji: „Napoje typu cola zwiększają ryzyko wystąpienia złamań”. Na rynku dostępne są następujące rodzaje substancji słodzących: aspartam, sacharyna, acesulfam K, cyklamat, syrop ryżowy, poliole (mannitol, maltitol, sorbitol, ksylitol), sukraloza, stewia.

Mleko sojowe i migdałowe może być używane w metodzie Montignac, zarówno podczas Fazy I jak i II. Pasuje do posiłków węglowodanowych i białkowych, można je także pić w ciągu dnia. Ponieważ smak czystego mleka sojowego nie wszystkim odpowiada, wielu producentów dodaje do niego syrop kukurydziany lub pszeniczny oraz cukier. To samo dotyczy mleka migdałowego, często zawierającego maltodekstrynę. Mimo to oba produkty mają niski indeks glikemiczny (około 30).

Jeśli jest go niewiele (1-3%) nie ma takiego niebezpieczeństwa, pod warunkiem, że zawierające go produkty będą spożywane sporadycznie.

Chleb pełnoziarnisty zawdzięcza swą nazwę całym ziarnom, które się w nim znajdują. Jest z reguły pieczony z gruboziarnistej, nierafinowanej, ciemnej mąki i zawiera wszystkie niezbędne składniki odżywcze. Piekarze mają ograniczone możliwości produkcji tego typu pieczywa, ponieważ nie wszystkie młyny wytwarzają inną mąkę niż biała. Także w supermarketach dostępne jest najczęściej pieczywo białe – tostowe lub ciemne, wytwarzane z białej mąki, koloryzowane karmelem. Do niektórych rodzajów pieczywa dodaje się trochę otrębów, płatków lub nasion, co nie znaczy, że mamy do czynienia z pieczywem pełnoziarnistym. Najlepsze jest pieczywo razowe, z pełnej mąki, na prawdziwych drożdżach, które obniżają jego IG. Można je kupić w sklepach z żywnością organiczną i ekologiczna

Najlepszy jest rozpuszczalny agar-agar lub błonnik spożywczy.

Metoda Montignac w pełni nadaje się dla wegetarian, którzy oprócz produktów pochodzenia roślinnego jedzą także jaja i przetwory mleczne. Stanowią one doskonały substytut mięsa i wędlin. Zaleca się spożywanie przynajmniej jednego jaja dziennie oraz sera zawierającego dużo białka (parmezan, gruyere). Weganie mogą mieć problemy z niedoborem białka, ponieważ z roślin jedynie soja zawiera go pod dostatkiem. Aby odżywianie się zgodnie z Metodą Montygnac przyniosło oczekiwane rezultaty, dzienna racja pokarmowa powinna składać się w 30% z białka, w 30% z tłuszczów (jedno i wielonienasyconych) i w 40% z węglowodanów. Jeśli w Pani posiłkach są produkty węglowodanowe zalecałbym, aby:
 

• węglowodany o IG 35 lub niższym (soczewica, fasola, ciecierzyca…) były podawane z dodatkiem tłuszczów (oliwy) albo pokarmów zawierających tłuszcze i białko (jaja, ser…)

węglowodany o IG wyższym niż 35 (np. ryż) nie powinny być jadane z tłustymi pokarmami (chyba, że z rybami). Można je za to podawać z pokarmami białkowymi, nie zawierającymi tłuszczów (białko jaja, ser odtłuszczony, jogurt odtłuszczony).

Biorąc pod uwagę, że jest Pani wegetarianką, a nie weganką, zalecałbym zastąpienie mięsa i wędlin jajami, produktami mlecznymi i sojowymi. W książkach poświęconych Metodzie Montignac można znaleźć wiele przepisów na dania wegetariańskie.

Metoda Montignac pomaga zapobiegać celulitowi u kobiet oraz otłuszczeniu brzusznemu u mężczyzn i bywa pomocna w ichwliminacji. Trzeba jednak pamiętać, że przyczyną celulitu bywają też zaburzenia hormonalne. Jeśli w jego usunięciu nie pomoże dieta i specjalne kosmetyki, jedynym rozwiązaniem może okazać się interwencja chirurgiczna.

Te informacje nie są niezbędne i mogłyby wprowadzać dodatkowe zamieszanie. W przypadku większości produktów węglowodanowych ich indeks glikemiczny jest wprost proporcjonalny do insulinowego – jeśli ten pierwszy jest wysoki, to drugi także. Istnieje jednak kilka wyjątków, na przykład mleko i jego przetwory (jogurty, twarogi). Choć ich IG jest niski, zwiększają one wydzielanie insuliny, ze względu na zawartość serwatki. Z kolei ryż basmati o średnim IG (50) powoduje znacznie mniejsze wydzielanie insuliny, zachowując się tak, jakby jego indeks glikemiczny wynosił 35. Trzeba tylko pamiętać, by go nie przegotować.

Niestety, francuskie prawo na to nie zezwala. Brak przepisów regulujących tę kwestię, automatycznie oznacza zakaz zamieszczania tego typu danych. Informacje o indeksie glikemicznym są zamieszczane na produktach Montignac sprzedawanych w innych krajach.

Naukowcy pracujący dla firm wytwarzających sprzęt gospodarstwa domowego twierdzą, że gotowanie w kuchence mikrofalowej jest bezpieczne, pod warunkiem, że używamy urządzenia w dobrym stanie technicznym. Z tą opinią nie zgadza się wielu specjalistów zajmujących się problematyką ochrony zdrowia. Według nich gotowanie w kuchence mikrofalowej powoduje znaczące zmiany w strukturze jedzenia. Składniki odżywcze ulegają zniszczeniu, ponieważ mikrofale wpływają na ich strukturę cząsteczkową. Na przykład „dobre” kwasy tłuszczowe mogą przechodzić w szkodliwą formę trans, białka ulegają denaturacji i nie mogą być wykorzystywane w procesach metabolicznych. W roku 1991 profesor Blanc z Katedry Technologii Uniwersytetu w Lozannie przeprowadził eksperyment na świnkach morskich, w którym wykazał, że skład ich krwi uległ drastycznej zmianie w wyniku diety składającej się wyłącznie z produktów przygotowywanych w kuchence mikrofalowej. Zanotowano spadek poziomu hemoglobiny, obniżenie ilości dobrego cholesterolu oraz wzrost poziomu wolnych rodników.

O szkodliwości palenia nie trzeba nikogo przekonywać. Warto jednak wiedzieć, że zwiększa ono wykorzystanie energii przez organizm, który musi pozbyć się szkodliwej dla nikotyny. Związek ten obniża wydzielanie insuliny, co tłumaczy, dlaczego po rzuceniu palenia tak wiele osób szybko przybiera na wadze. Ponieważ odżywianie się zgodnie z zasadami Metody Montignac także ogranicza wydzielanie tego enzymu, warto zrezygnować ze szkodliwego nałogu, gdyż przy diecie Montignac nie ma ryzyka utycia.

Naukowcy nie mają jednoznacznej dopowiedzi na to pytanie. Według naszej opinii lepiej zjeść śniadanie po wysiłku fizycznym, ponieważ w trakcie ćwiczeń zmuszamy organizm do skorzystania z nagromadzonych zapasów tłuszczu, co przyspiesza utratę wagi.

Jeśli jest Pani zbyt szczupła, należy zaburzyć regularność codziennych posiłków. Można na przykład zrezygnować z jednego z nich, a na następny zjeść znacznie więcej. Dobrym pomysłem jest jednodniowy post, po którym będzie Pani miała ochotę na znacznie obfitsze posiłki. W ten sposób zmusza się organizm do tworzenia zapasów.
Warto wiedzieć, iż podobny tryb życia (naprzemienne okresy postu i objadania się) sprawiał, że w dawnych czasach mnisi należeli do najbardziej otyłych. Ich organizmy intensywnie gromadziły tkankę tłuszczową, aby wykorzystać ją w okresie ograniczania jedzenia.

To rodzaj sprasowanej masy serowej, wytwarzanej w procesie oddzielenia ze skrzepu mleka serwatki. Może być chudy, półtłusty lub pełnotłusty. Stanowi produkt wyjściowy do produkcji rozmaitych ziarnistych twarożków i serków homogenizowanych.