Przez wieksza czesc zawodowej kariery Michel Montignac zwiazany byl z przemyslem farmaceutycznym. Na poczatku lat 80. pracowal w dziale rozwoju i badan naukowych jednego z amerykanskich koncernów. Rozpoczal wtedy zbieranie informacji na temat zywienia i zachorowalnosci na cukrzyce. Szczególnie zainteresowaly go badania prowadzone w latach 1976 -1977 i 1981 przez P.A. Crapo, naukowca z uniwersytetu Stanforda. Ich wyniki pokazaly, ze wbrew powszechnemu mniemaniu weglowodany nie maja identycznego wplywu na nasz organizm. Spozyte produkty o takiej samej zawartosci cukru podnosily stezenie glukozy we krwi do innego poziomu. Dotyczylo to zarówno weglowodanów prostych, jak i zlozonych. Crapo zasugerowal, ze dieta oparta przede wszystkim na pokarmach podnoszacych w nieznacznym stopniu poziom glukozy we krwi moze okazac sie cennym narzedziem w leczeniu glikemii cukrzycowej.

Michel Montignac, który wprawdzie nie byl diabetykiem, ale cierpial z powodu nadwagi, postanowil sam wypróbowac te diete, zauwazywszy, ze 85% cukrzyków to ludzie otyli. W ciagu trzech miesiecy udalo sie mu stracic okolo 15 kilogramów, bez ograniczania kalorycznosci spozywanych posilków. Zachecony sukcesem, postanowil kontynuowac badania nad nowym sposobem odzywiania sie. Dowiedzial sie, ze równolegle z badaniami Crapo, kanadyjski naukowiec David Jenkins stworzyl skale potencjalów glikemicznych poszczególnych pokarmów w odniesieniu do umownej wartosci standardowej. Jako punkt wyjscia wybral glukoze, przypisujac jej indeks glikemiczny wynoszacy 100.

Od roku 1986 Michel Montignac wydal wiele ksiazek i publikacji, w których zaproponowal nowa metode odchudzania, oparta na koncepcji indeksu glikemicznego, pomagajacego osobom otylym wybierac odpowiednie produkty weglowodanowe, ulatwiajace zgubienie zbednych kilogramów i pozostanie szczuplym. Wiedzac, ze nie wszyscy rozumieja jezyk naukowy, unikal stosowania w swych ksiazkach skomplikowanej terminologii, dzielac po prostu weglowodany na zle, których nalezy unikac i dobre, majace pozytywny wplyw na organizm.

Metoda Montignac spotkala sie z ostra krytyka dietetyków – tradycjonalistów, którzy nazywali ja „manichejska i pozbawiona sensu”. Widzac, ze specjalisci od zywienia blednie zinterpretowali wprowadzony przez niego podzial na zle i dobre weglowodany (który powstal jedynie po to, by ulatwic konsumentom podejmowanie prawidlowych decyzji), Montignac postanowil wlaczyc do swoich ksiazek opis naukowych podstaw stworzonej przez siebie metody.

Michel Montignac stal sie pionierem wykorzystania koncepcji indeksu glikemicznego w walce z nadwaga.

Wiecej informacji na temat koncepcji indeksu glikemicznego